Chaos

Vanmiddag ga ik met een vriendin naar Amsterdam. Toen ik mijn moeder daar vanochtend aan herinnerde, zei ze: ‘Niks vergeten hè!’ Een vrij logische reactie, bij de meeste mensen. Bij mij niet. Bij mij is het namelijk nooit de vraag óf ik iets ga vergeten, het is wát ik ga vergeten, en of het vergetene van dermate groot belang is dat ik last krijg van zijn afwezigheid. Dit is geen overdrijving, het is een waarheid als een koe die te pas en te onpas uit de sloot kan worden getrokken als ik even niet meer weet wat ik moet zeggen. Gegarandeerd een lach of grinnik als respons.
Ik heb me hier inmiddels bij neergelegd. Ik weet dat ik een chaos in mijn hoofd heb die me van tijd tot tijd extra geld en moeite kost. Omdat ik mijn fietssleutel weer eens kwijt ben, of mijn jas in een ander lokaal heb laten hangen. Of erger: laatst had ik een broek van veertig euro gekocht, maar die heb ik na het afrekenen nooit aan kunnen doen want ik was hem al kwijt voordat ik thuis was. En herfst vorig jaar kreeg ik het voor elkaar om mijn pinpas kwijt te raken en hem anderhalve week later (toen ik al een nieuwe had aangevraagd) terug te vinden in mijn portemonnee. Ook heb ik een keer de kistjes van een vriendin van me in de bus laten liggen, en ben ik meerdere keren mijn busabonnement kwijt geraakt. De lijst is inmiddels zo lang dat ik ongetwijfeld enkele kopstukken over het hoofd heb gezien.
Het punt is alleen dat ik er nooit iets van leer. Dat komt omdat het in de meeste gevallen wel weer goed komt. De kistjes kon ik een halve week later gewoon ophalen op het busstation, en zoveel kost een nieuwe pinpas nou ook weer niet. Oké, die broek was vervelend maar een week daarna vond ik daadwerkelijk een heleboel van mijn kwijtgeraakte spijkerbroeken gewoon bij mijn broertje in de kast. Zelfs mijn iPhone, die ik in de zomervakantie verloor op een camping in Swaziland bleek (nadat we de gehele reisbus over de kop hadden gehaald) keurig naar de receptie te zijn gebracht.
Ik probeer inmiddels wel een beetje voorzorgsmaatregelen te treffen. Ik laat altijd meteen ergens meerdere reservesleutels van maken, omdat ik weet dat ik ze nodig ga hebben, en ik dwing mezelf om belangrijke dingen die ik moet bewaren in een laatje te gooien (een map is teveel werk, dat ga ik toch niet doen). Het jammere van chaos (ook als die zich in je eigen hoofd bevind) is alleen dat het de onvoorspelbaarheid zelve is. Hoe zeer ik mijn best ook zal doen, hij kan ieder moment toeslaan. Als je het mij vraagt is het een kwestie van tijd voor het een keertje echt mis gaat. Heel erg vind ik dat niet, ik ben nou eenmaal zo. Bovendien kan ik toch niet veel meer doen dan afwachten.
Eigenlijk vraag ik me vooral af, of het een goed verhaal zal worden.